Sizi budala bir amatörden kuşağının en yeteneklisine dönüştürecek
(ya da en azından daha yaratıcı bir hayat yaşamanıza yardımcı olacak)
33 ipucu
5146 kelime
İngilizceden çeviren: Merve Naz Yalçın
Salvador Dali olarak New Yorklu sanat eleştirmeni Jerry Saltz, Philippe Halsman Fotoğraf: Marvin Orellana İllüstrasyon: Joe Darrow
Sanat herkes içindir. Sadece herkese göre değildir. Bunu içtenlikle, kendini tüketmiş bir sanatçı olarak biliyorum. Geçen sene bu konuda bir yazı yazdığımdan beri bu konuda rahat bırakılmadım, verdiğim her derste, gittiğim her galeride sürekli benden tavsiyeler isteniyor. Gerçekte sordukları tek şey ise; “Nasıl sanatçı olabilirim?”
Geçen ay Banksy, bir müzayedenin yapıldığı esnada, çerçevesinde parçalanması üzere bir tablo yarattı, fısıltıları neredeyse duyabiliyordum: “Bu sanat mı?” Bu sonbahar, New York'taki en büyük müze etkinliği, Whitney'in Andy Warhol retrospektifi. Paradigmatik olarak kendi kendini yetiştirmiş, her şeyi-sanat-yap-ve- kendini-ünlü bir sanatçı yap. Bugün hepimiz Andy'nin çocuklarıyız, özellikle de insanoğlunu görsel olarak düşünmeye ve sıradan yaşamlarımıza estetik bir çıktı gözüyle bakmaya teşvik eden Instagram çağında.
Buradan gerçek sanata, harika sanat yapmaya nasıl ulaşabilirsiniz? Özel bir yol yok; herkesin kendi yolu var. Yine de, yıllar içinde kendimi hep aynı tavsiyeleri verirken buldum. Bu tavsiyelerin çoğu, sanata bakmaktan ve sanata biraz daha bakmanın sonucunda derlendi. Kalan kısmı da sanatçıların kendi çalışmalarını ve mücadelerini dinlerken... (Hepsi birer narsist.) Hatta eşimden bile biraz çaldım.
33 kural var ve bu kuralları kendinize sanatın içinde bir hayat kurabilmeniz için bilmeniz gerekiyor. Ya da 34, eğer “Her zaman güzel, cömert, başkalarına karşı açık ol ve dişlerine iyi bak” kuralını da sayıyorsanız. Ve başarana kadar –mış gibi yapmaya devam et”i de sayarsanız 35.
Adım bir: Tam anlamıyla bir amatörsünüz
Daha başlamadan beş ders.
Jerry Saltz, Otoportre esas alınarak Andy Warhol (1986) Fotoğraf-İllüstrasyon (New York Magazine için) Joe Darrow Fotoğraf kaynağı: Marvin Orenella
1. Ders: Utanmayın
Anlıyorum. Sanat yapmak küçük düşürücü, korkutucu, deli gibi, birinin karşısında ilk defa soyunuyormuş gibi hissettirebilir. Sık sık kendinizle ilgili başkalarının dehşete düşürücü, tuhaf, sıkıcı ya da aptalca bulacağı şeyleri ortaya koyabilirsiniz. İnsanlar sizin anormal ya da sıradan olduğunuzu düşünebilirler. Tamam. Ben çalışırken sürekli mideme kramplar sokan “Bunların hiçbir iyi değil. Hiçbir anlam ifade etmiyor,” gibi düşüncelere kapılıyorum. Ama sanatın bir anlam ifade etmesi gerekmiyor. Hatta iyi olması bile gerekmiyor. O yüzden zeki ya da “iyi” olmak konularında endişe etmeyin.
2. Ders: “Kendi hikayenizi anlatırsanız zaten ilginç olacaksınız.”
Louise Bourgeois
1975'te Louise Bourgeois Fotoğraf: Mark Setteducati Copyright: The Easton Foundation/VAGA at Artists Rights Society (ARS) NY
Amin, Louise. Başkalarının yetenek ya da güzellik sizi ele geçirmesin ya da sözde üstün ya da zayıf olanlara göre kendinizi bir kutunun içine kapatmayın. Kendi şeridinizde kalmayın. Belirlenmiş sınırlar içinde çizmek bebeklere göredir; bir şeyleri toplamak ve haklı çıkmak ise muhasebeciler için. Yeterlilik ve el becerisi sadece onlarla yaptığınız şey kadar iyidir. Ancak şunu unutmayın; sadece sizin hikayeniz diye bir izleyici kitlesine sahip olamazsınız. Bunu hak etmek zorundasınız. Bunu büyük bir proje üreterek elde etmeye çalışmayın. Küçük adımlar atın. Ve bu küçük adımlarla mutlu olun.
3. Ders: Taklit etmekten çekinmeyin
Fotoğraf: Zohar Lazar/Jason M. Kelly
Hepimiz, diğer insanların çalışmalarının pastişini yapan insanlar, taklitçiler olarak işe başlıyoruz. Güzel! Bunu yapın. Bununla birlikte, fikirler, araçlar ve hareketler diğer sanatçılardan gelse bile, tüm bunları kendinizin de yapma olasılığınız olduğunu hissetmeye başlayın. Bir şey yapacağınız zaman kendinizi fikirler, caddeler, yollar, araçlar ve materyallerle ve olasılıklarla dolu devasa bir stadyuma giriyor olarak hayal edin. Hepsinin sizin olmasını sağlayın. Burası artık sizin eviniz.
4. Ders: Sanat ne anlamak hakkında. Ne de ustalık.
Sanat yapmak ve deneyimlemekle ilgili.
Kimse Mozart'ın ne anlama geldiğini sormuyor. Bir Hint ragasını ya da Fred Astaire ve Ginger Rogers'ın Top Hat’teki Cheek to Cheek dansını da. Herkesin anlayabileceği şeyler yapmayı unutun. Abba'nın ne anlama geldiğini bilmiyorum ama seviyorum. Hayal sizin inancınız; duygusallık ve hissizlik ise düşmanınızdır. Bütün sanat sevgiden gelir -bir şey yapmanın sevgisinden.
5. Ders: Çalış, çalış, çalış
Ruh hastalıkları hastanesinde bile Yayoi Kusama üretken. Fotoğraf: Jeremy Sutton-Hibbert/Getty Images
Rahibe Corita Kent, “Tek kural iştir. Çalışmak seni bir yere götürür. Her zaman tüm işleri yapan insanlar, nihayetinde mutlaka bir şeyi tuttururlar.”
İşte bloke olma ya da çalışma ve başarısızlık korkusunu yenmek için dünyadaki her yolu denedim. İşe yarayan tek bir yöntem var: Çalışmak. Ve çalışmaya devam etmek.
Her sanatçı ve yazar uykusunda çalıştığını iddia eder. Ben bunu her zaman yaparım. Jasper Johns, “Bir gece, büyük bir Amerikan bayrağı çizdiğimi hayal ettim ve ertesi sabah kalktım ve dışarı çıkıp malzemeleri almaya başladım” der. Rüyalarınızda kaç kez kariyer yaptınız ve bunu dikkate almadınız? Ne kadar korktuğunuz önemli değil; herkes korkuyor. Çalış. Çalışmak, korku lanetini alan tek şey.
Adım iki: Aslında nasıl başlanır?
Atölye kullanım kılavuzu.
Jerry Saltz, otoportresi esas alınarak, Frida Kahlo, Dr Eloesser (1940) Fotoğraf: Marin Orenella Foto-illüstrasyon: Joe Darrow (New York Magazine için)
6. Ders: Bir kalemle başlayın
Çiziminiz hakkında endişelenmeyin. Sadece çizikler yapın. Kendinize sadece şema çizdiğinizi, oynadınızı, deneyimlediğinizi söyleyin ve ortaya çıkan şeyin neye benzediğine bakın. Eğer yazabiliyorsanız, nasıl çizileceğini zaten biliyorsunuzdur; zaten kendinize ait bir stiliniz var; harfler ve sayılar ve özel karalamalar. Bunlar da birer çizim şekli. Çizikler atarken ve çizim yaparken, elinizden, bileğinizden, kollarınızdan, kulaklarınızdan, koku duyunuzdan ve dokunuşlarınızdan aldığınız tüm fiziksel geri bildirimlere dikkat edin. Kalemi kaldırmaya ve farklı bir çizik oluşturmaya ihtiyaç duymadan önce çiziminiz ne kadar sürebildi? Şimdi bu çizikleri daha kısa veya daha uzun yapın. Onları yapma şeklinizi değiştirin, dokunuşunuzu değiştirmek için parmaklarınızı kumaşa sarın, ne yaptığınızı görmek için diğer elinizi deneyin. Bütün bunlar size bir şey anlatıyor. Kendi içinizde çok sessiz olun ve tecrübe ettiğiniz her şeye dikkat edin. İyi ya da kötü şeyler düşünmeyin. Faydalı, zevkli, tuhaf şeyler düşünün. İşinize sırlar saklayın. Bu deneyimlerle dans edin ve onlarla işbirliği yapın. Onlar lider; siz onları takip edin. Yakında adım da atıyor olacaksınız çünkü -biçimsiz, garip, ya da değil- tüm görsel kalipsoları yapıyorsunuz. Kimin umrunda? Sanatın müziği ile siz dans edeceksiniz.
Her zaman yanınızda bir eskiz defteri taşıyın. Her bir kağıdı çiziklerle doldurun. Ancak tüm sayfayı kenardan köşeye doldurmayın. (Bu çok kolay bir yol.) Hangi şekillerin, formların, yapıların, konfigürasyonların, detayların, kıvrımların, birikimlerin, dağılımların ve kompozisyonların size cazip geldiğini düşünün.
Şimdi bunu, hangi malzemenin size hitap ettiğini bilmek için başka herhangi bir yüzeyde yapın. Kaya, metal, köpük çekirdek, kahve fincanları, etiketler, kaldırımlar, duvarlar, bitkiler, kumaş, ahşap, her neresi olursa olsun çizin. Sadece çizikler atarak bu yüzeyleri süsleyin. Daha fazlasını yapmak için kaygılanmayın. Her tür sanat, bir dekorasyon biçimidir. Şimdi, birine, yaptığınız şey hakkındaki fikirlerini sorun. Daha önceden yaptığınız işler hakkında fazlaca bilgi aldınız. Eğer bu kişi işinizde bunları görüyorsa, olmuştur.
Sonra, önünüzdeki bir metrekarelik alanı çizin. Bu sıkı, gevşek, soyut, gerçekçi olabilir. Nesneleri, dokuları, yüzeyleri, şekilleri, ışığı, karanlığı, atmosferi ve kalıpları nasıl gördüğünüzü görmenin bir yolu. Görmeyi özlediğiniz şeyi anlatıyor. Bu sizin ilk şaheseriniz olacak. Şimdi aynı metrekarelik alanıdiğer taraftan çizin. Zaten artık çok daha iyi gören bir makine haline geliyorsunuz ve bunu fark etmiyorsunuz bile.
7. Ders: Uygulama biçimleri geliştirin
Örneğin, metroda, beklerken veya otururken, kendi ellerinizi çizerek pratik yapın. Aynı sayfada birçok el, diğer ellerin üzerinde eller. İsterseniz başkalarının elleri. Vücudunuzun gördüğünüz diğer bölümlerini de çizebilirsiniz. Ama önce bakmalı, sonra kaleminize ne gördüğünüzü anlatmalısınız. Uyduruktan yapmayın! Aynalar sadece yanağınızla ağzınızın birleştiği yeri çizmek isteseniz bile iyidir. Farklı ölçeklerle oynayın, işleri büyütün, küçültünn, bükün.
Egzersiz: Bir dahi olmayı unutun ve becerilerinizi geliştirin
Bence tüm sanatçılar şunları yapmalı:
Kilden tencere yapmak.
Kumaş parçalarını birbirne dikmek.
Ağaç budamak.
Tornada oyarak tahta kase yapmak.
Litografi, gravür veya tahta baskı yapmak.
Kafanızdan atmak için Dalivari bir resim ya da minik bir Kusama ışık yerleştirmesi yapmak.
Şimdi kadim bir bilgiye sahipsiniz.
8. Ders: Şimdi, yeteneği tekrar tanımla
Sanatsal becerinin teknik yeterlilik, taklitsel doğruluk veya iyi çizim denen şeyle hiçbir ilgisi yoktur. Her büyük sanatçı için farklı bir beceri tanımı vardır. İsterseniz çizim dersleri alın; “ustalar gibi” çizmeyi öğrenin. Yine de bunu özgün bir şekilde yapmak zorundasınız.
Pollock, gerçekçi çizimler yapmadı ama tuvalini yukarıdan aşağı lekelerle boyayarak sanat dünyasının en değerli ustalıklarından birini yarattı. Sen de aynısını yapabilirsin – her neyi farklı yapıyorsan, becerin o olacak.
Piet Mondrian'ın erken dönem çizimleri
Piet Mondrian'ın tamamen maharetsiz ama delicesine maharetli olgunluk dönemi işlerinden
9. Ders: “Düşünceni materyale göm”
Roberta Smith
Bu ne demek? Bir obje fikirleri ifade etmelidir; sanatın içinde duygu olmalıdır. Ve bu fikir ve duygular -karmaşık olsalar da olmasalar da- kolay anlaşılır olmalıdır.
Günümüzde bir sanatçı, tamamen kahverenginden oluşan bir tabloyu, tuvalini 1990'ların Sırp katliamının anmak için Kosova'ya götürüp gözlerini bağlayarak iki saat boyunca yerdeki kirleri ovuşturduğunu söyleyen bir duvar yazısıyla sergileyebilir. Geçtiğimiz günlerde, bir galeride gökyüzündeki bulutların çekildiği sıkıcı siyah-beyaz fotoğraflara bakarken galerici bana yaklaştı ve büyük bir ciddiyetle: “Bunlar, polis şiddetinin protesto etmek amacıyla çekilmiş Ferguson, Missouri'deki bulutların fotoğrafları.” “Hayır! Bunlar sadece aptal bulut fotoğrafları ve hiçbir şeyle alakası yok. ”
Duchamp'ın Çeşme'si (Fountain) bir sanat eseri mi yoksa bir fikir mi? İkisi de!
Farklı bir yol daha var. 1917 kışında, Marcel Duchamp, 29 yaşındayken, Beşinci Cadde’deki J.L. Mott Demir İşleri mağazasından bir pisuar satın aldı. “R. Mutt 1917” diye imzaladı ve Fountain (Çeşme) diye adlandırarak Bağımsız Sanatçılar Topluluğu Sergisi’ne teslim etti.
Fountain etten bir kelimenin estetik karşılığıdır, hem fikir hem objedir -her şey sanat eseri olabilir. Fountain bugün hâlâ 20. yüzyılın en etkili sanat eserleri olarak anılıyor.
Dünya algısını değiştirmek için düşünceyi materyale gömme projesi yeni bir gelişme değil. Mağara resimlerine baktığımızda, türümüz tarafından bugüne kadar tasarlanan en gelişmiş ve karmaşık görsel işletim sistemlerinden birini görmüş oluyoruz. Bu işleri yapanlar gerçek dünyada kafalarında olan bir şey tasvir etmek ve bu bilgiyi başkaları tarafından da okunabilir hale getirmek istemişler. Bu on binlerce yıl sürmüş. Bunu aklınızda tutarak…
Egzersiz: Bir yaşam totemi oluşturun
Herhangi bir yüzey üzerinde herhangi bir malzeme kullanarak, hayatınızın 1,2 metre uzunluğundaki totem kutbunu yapın, çizin ya da ifade edin. Bu totemden, sizin hakkınızda neye benzediğiniz veya kaç kardeş olduğunuzdan başka şeyler de anlamalıyız. İstediğiniz her şeyi ekleyin: Kelimeler, harfler, haritalar, fotoğraflar, nesneler, işaretler. Bu süreç bir haftadan uzun sürmemeli. Bir hafta sonra bitmiş olmalı. Bu kadar. Şimdi toteminizi sizi en iyi tanıyan insana gösterin. Onlara sadece şunu söyleyin; “Bu şimdiye kadarki hayatımın totemi.” Hepsi bu kadar. Beğenmeleri önemli değil. Onlardan bu totemin sizin yaşamınızla ilgili ne anlam ifade ettiğini söylemelerini isteyin. İpucu yok. Sadece size söylediklerini dinleyin.
10. Ders: Kendi sesinizi bulun
Sonra abartın.
© Estate of Philip Guston, Hauser & Wirth izniyle Fotoğraf: Genevieve Hanson
Philip Guston bir AbEx'ti sonra Philip Guston oldu Fotoğraf: © Estate of Philip Guston, Hauser & Wirth izniyle. Fotoğraf: Genevieve Hanson
Birisi işinizin başkasının işi gibi olduğunu ve sanat yapmayı bırakmanız gerektiğini söylüyorsa, ben yapmayı bırakma derim. Yeniden yap. 100 kez veya 1.000 kez yap. Sonra, güvendiğiniz bir sanatçı arkadaşınıza çalışmanızın başkasının sanatına benzeyip benzemediğini sorun. Eğer çok benziyorsa, başka bir yol deneyin.
Philip Guston'un iç sesini takip ettiğinde duyduğu korkuyu hayal edin: 1950'lerde ilkeli bir Soyut Dışavurumcu olmaktan çıkıp, tıknaz, çizgi filmvari figürler çizen, puro içen ve üzeri açık araba sürerken KKK maskesi taktığını hayal edin! Bunun için uzak durdu. Yine de sesini takip etti. İşleri bugün döneminin en çok saygı duyulanlardan. Çalışmadığınız zamanlarda…
Egzersiz: Bir arkeoloji çalışması
İlgi alanlarınızın dizin, soy ağacı, grafik veya şemasını oluşturun. Her şey için; görsel, fiziksel, manevi ve cinsel. Boş zaman, hobiler, yiyecekler, binalar, havaalanları dahil her şey. Kitap, film, web sitesi gibi. Bu kendini ifşa etme süreci biraz korkutucu ya da iç karartıcı olabilir. Ama iç sesiniz burada. Bu hayatınızın geri kalanına dönmek ve eklemeler yapmak için bir kaynak olacak.
11. Ders: Kafanızdaki çılgın sesleri dinleyin
Kafamda kendi tarzımda bir Atina Okulu var. Bir takım rakiplerim, arkadaşlarım ve beni etkileyen ölü ve diri tüm insanlar (orada). Çalışırken omzumdan beni izliyorlar ve hiçbiri acımasız değil. Hepsi gözlemler yapıyorlar ve tavsiyelerde bulunuyorlar. Ben müziği çok kullanırım. Şöyle düşünürüm: “Tamam bu parçaya gerçek bir güç ile başlayalım! Beethoven gibi. Ya da kafamın içindeki Barbara Kruger’in “Bu cümleyi kısa, etkili, deklaratif, agresif yaz” demesi gibi. Ya da Led Zeppelin, “Uyum içinde riskli bir şey dene ve hepsini göstermekten çekinme.” Gördüğüm tüm Sienese resimleri bana yalvarıyordu; “Güzel yap.” D. H. Lawrence masanın üzerine vuruyor, Alexander Pope beni gerçekçi olmaya itiyor, Wallace Stevens benim dilimi dinliyor, bana kelimeler öneriyor, Whitman beni zorluyor, içimdeki Melville görkemli bir hale geliyor ve Proust beni kırılacak kadar uzun cümleler kurmak için yönlendiriyor –ve bu cümleler editörüm tarafından sekize bölünüyor ya da bire indirilene kadar editleniyor. (Yazarların editörlere ihtiyacı vardır. İstisnasız.) Bu sesler, işler daha da zorlaştığında her zaman orada var olacaktır.
12. Ders: Neden nefret ettiğinizi bilin
Bu, muhtemelen kendinizsiniz.
Egzersiz: Bir sanat listesi yapın
İşini küçümsediğiniz üç sanatçının listesini yapın. Her bir sanatçıda sevmediğiniz beş şeyi belirtin; mümkün olduğunca spesifik olsun. Çoğu zaman, bu sanatçılarla paylaştığınız bir şeyler vardır. Bunun üzerine gerçekten düşün.
13. Ders: Çöp toplayın
Hayat sizin müfredatınız: Her yerden bir araya getirin.
Claes Oldenburg Floor Cone ile, 1963 Fotoğraf: Oldenburg van Bruggen Atölyesi izniyle
Andy Warhol, “Her zaman kenara atılan, herkesin yeteri kadar iyi bilmediği ... şeyler üzerine çalışmak isterim” demiş. Ayrıca, “Büyük mağazaların (department stores) müze haline geleceğini” de anlamıştı, bu da optik bilginin her yerden, hatta bir Celestial Seasonings paketinden bile gelebileceği anlamına geliyordu.
Özgünlük siz ve sizin jenerasyonunuz artık var olmadığı konusunda ısrar ettiğiniz için ölmedi. Sadece onu bulmanız gerek. Bunu, sanat tarihinin gözden kaçmış dönemlerini, sevilmemiş, itibarsız bulunmuş stilleri ve unutulmuş fikirleri, görüntüleri ve nesneleri tarayarak yapabilirsiniz. Daha sonra tüm bunları kendi sanatınıza katmaya çalışın, 100 ya da 1000 kez.
Adım üç: Nasıl bir sanatçı gibi düşünüleceğini öğrenin
Bu eğlenceli kısım.
14. Ders: Kedileri ve köpekleri karşılaştırın.
Evet, bu kulağa saçma geliyor ama köpeğinizi çağırın; size doğru geliyor, kafasını kucağınıza yerleştiriyor, salyaları akıyor, kuyruğunu sallıyor: Başka bir türle mucizevi bir doğrudan iletişim. Şimdi kedinizi çağırın. Size bakabilir, biraz seğirebilir, belki kanepeye geçebilir, sürtünebilir, bir kez daire çizebilir ve tekrar uzanabilir. Ne diyorum ben?
Kedinin nasıl tepki verdiğini görerek, sanatçıların nasıl iletişim kurduğuna çok yakın bir şey görmüş oluyorsunuz. Kediler direkt iletişimle ilgilenmez. Kedi sizinle arasında üçüncü bir şey bırakır ve bu üçüncü şey aracılığı ile sizinle iletişim kurar. Kediler soyut, dolaylı olarak iletişim kurarlar. Carol Bove'un dediği gibi, “Sadece güzelliğe doğru gidip onu dudağından öpmezsin!” Sanatçılar kedidir. (Ve ehlileşmezler.)
15. Ders: Sanatın sadece bakmak için olmadığını anlayın
Sanat bir şey yapar.
Navajo kum resimleri aynı zamanda Tanrı'ya yalvarma anlamına geliyordu Fotoğraf: Geoffrey Clements/Corbis/VCG via Getty Images
Geçtiğimiz 100 yıl içinde sanat, öncelikle temiz, beyaz, iyi aydınlatılmış sanat galerileri ve müzelerde baktığımız “şeye” indirgenmişti. Sanat bu şekilde sınırlandırıldı ve pasif bir şeye dönüştü: Dikkat çekmek üzere yapılan farklı bir turistik cazibe; önünde bir resim çekilin ve devam edin.
Fakat neredeyse tüm tarihi boyunca sanat, size ya da sizin için işler yapan ve işleri olduran bir fiil olmuş, Dünyadaki tüm kiliselerde kutsal kalıntıların iyileştirdiği söyleniyor. Sanat, savaşın içine taşındı; kendimizi korumada, komşumuzu lanetlemede, birini öldürmekte, hamile kalmak ya da hamile kalmaktan korunmakta bize yardımcı oldu. Tanrılardan yardım isteme törenlerinde kullanılan, çok güzel, renkli, karmaşık yapılandırılmış Navajo kum resimleri vardır. Mısır lahitlerindeki boyanmış gözler, bizim onları görmemiz için orada değil; defnedilen kişi sizi izleyebilsin diye oradadır. Mezarların içindeki resimler, sadece kişinin sonraki yaşantısında görmesi için oradadır.
Hiç bir sanat eserinin önünde ağladınız mı? Sizi ağlatan altı işi yazın. Listeyi atölye duvarınıza yapıştırın. Bunlar sizin için büyülü abrakadabralar.
16. Ders: Ana fikir ve içerik arasındaki farkı öğrenin
Burada en önemli derslerden biri var!
Bu resim Papa ile mi yoksa delilikle mi alakalı? Fotoğraf: Copyright Francis Bacon Estate Bütün haklası saklıdır DACS/ARTIMAGE 2018
Francis Bacon’un, 1953 Study After Velázquez’s Portrait of Pope Innocent X’inde ana konu; şeffaf bir çeşit kutuda oturmuş olan Papa’dır. Bu kadar. İçerik ise bir isyan ya da dini itham olabilir; klostrofobi, histeri, dinin ve ya medeniyetin çılğınlığı da olabilir.
Michelangelo’nun Davud’unun konusu, giysisi omzunda, ayakta duran bir adamdır. İçerik lütuf, güzellik -sadece 17 yaşındaydı, ne dediğimi anlıyorsanız- taviz, fiziksel farkındalık, zamansızlık, sonsuz şeyler, kusursuzluk, kırılganlık olabilir. İçerik tamamıyla Yüksek Rönesans. 120 yıl sonra yapılan Bernini’nin Davut’u ise Barok'tur -tamamıyla aksiyon ve drama.
Sanata bakarken, ana konuyu gördüğünüz ilk şey yapın ve daha sonra ononu görmeyi bırakın.
1950’lerden beri neredeyse tamamen beyaz çalışmalar yapan Robert Ryman’ın içeriğini bir resminde bulmaya çalışın. Ryman’ın (ya da herhangi başka bir sanatçının) fikirlerinin ne olduğunu ve boyayla, yüzeyle, uluslararası ölçekle (çalışmada hangi büyüklükte fırça darbesi kullanıldığı) ya da renkle olan ilişkisini sorgulayın. Ryman için beyaz nedir? Şu tarihi not edin: 1960.
O dönemde neden bu tabloyu yaptı? Bu iş o dönemde başka sanatlara benzeyecek miydi? Nasıl farklı olabilirdi? O zamanlar başka neler yapıldığını kendinize sorun. İş duvarda nasıl asılıydı? Bir çerçevede miydi? Tuval yüzeyi kalın, ince ya da duvara yakın mıydı? Bu iş, Ellsworth Kelly, Barnett Newman, Agnes Martin veya Ad Reinhardt'ın monokrom çalışmalarına benziyor muydu, benzemiyor mu? Görüntü duyusal mıydı, entelektüel mi? Ressam işi tek seferde mi veya parçalar halinde mi görmenizi istiyor? Bazı parçalar diğerlerinden daha mı önemli? Görüntünün her kısmı eşit derecede önemli mi? Sanatçının zanaat ve beceri hakkındaki düşünceleri neler? Bu sanatçı resim yapmayı seviyor mu, yoksa buna karşı bir üretim yapmaya mı çalışıyor? Bu sanat karşıtlığı mı? Ryman'ın malzeme, araç, markalama ile ilişkisi nedir? Bu işi nasıl yaptığını düşünüyorsun? Nasıl orijinal veya yenilikçi olabilirdi? Bu iş neden bir müzede olmalı? Ya da neden bir müzede olmamalı? Onunla yaşamak ister misin? Neden evet ya da neden hayır? Neden resmin bu boyutta olduğunu hayal ediyorsun? Şimdi aynı şeyi bir Frida Kahlo eseri için de dene.
Egzersiz: Bu sekiz nüyü karşılaştırın
Konuyu unutun - bu resimlerin her biri aslında ne diyor?
17. Ders: Olabildiğince çok görün
Eleştirmenler ayakta durarak, yakınlaşarak, yukarı ve geri adımlar atarak, sanat sergisinin bütününe bakarak, bir işi diğeriyle kıyaslayarak; sanatçının geçmiş çalışmalarını göz önüne alarak, gelişmeleri, tekrarları, gerilemeleri, başarısızlıkları, özgünlük eksikliğini ve benzeri şeyleri değerlerindirirler.
Sanatçılar ise çok daha farklı görürler: Bir işe çok yaklaşırlar, her detayı, dokularını, materyallerini, yapılışını inceler; dokunurlar, kenarlara ve nesnenin arkasına bakarlar.
Sanatçılar ne yapıyor? “Nasıl yapıldığını görmek” diyecekler. Ben ise “çalmak” diyebilirim.
Her şeyden çalabilirsin. Çalmalısın da! Çalsan iyi edersin! Kötü sanat da iyi sanat kadar öğreticidir. Hatta belki daha fazla! Yüksek sanat genellikle iyinin düşmanıdır; çalman için yeterli alan bırakmaz.
18. Ders: Her sanat kimlik sanatıdır!
Bunun nedeni insanlar tarafından yapılmasıdır.
Yeterince “politik” olmaktan çekinmeyin: Kazimir Malevich, I. Dünya Savaşı sırasında kareler çizdi; Mark Rothko, II. Dünya Savaşı sırasında bulanık kareler yaptı; Agnes Martin, Vietnam Savaşı sırasında tuvallere gridler çizdi. Sanat bir itiraftır, az ya da çok dolaylıdır.
Sanatın bizim için güzel olması gerektiğini iddia eden sanatçılar, artık sanat eserlerinin olduğu kadar sanatın “bizim için iyi” olacağını görmeliler.
19. Ders: Bütün sanatlar bir zamanlar çağdaş sanattı
Bunu asla unutmayın, tüm sanatlar sanatçıların kendi zamanlarına tepki göstermesiydi. Böyle düşünmek sizi daha az alaycı ve az kapalı; daha çok gördüğünüz her şeyi anlamaya açık hale getirir. Lütfen bunu yapın! Bu, hepimiz için geçerlidir.
Adım dört: Sanat dünyasına girin
Yılan çukuru rehberi.
Alice Neel ısıtması olmayan ev-atölyesinde, 1979 Fotoğraf: Fred W. McDarrah/Getty Images
20. Ders: Büyük ihtimalle yoksul olacağınızı kabul edin.
Sanat dünyasında bu günlerde gördüklerimiz sadece astronomik fiyatlar, şatafat, cazibe ve uyuşturucu bağımlısı gibi davranışlardan ibaret olsa da, tüm sanatçıların sadece yüzde birinin yapıtlarından zengin olduğunu unutmayın. Göz ardı edilmiş, yeterince tanınmamış ve az kazanıyor hissedebilirsiniz. Evet bu çok kötü. Ama kenndiniz için üzülmeyi bırakın; sanatı bu yüzden yapmıyorsunuz.
21. Ders: Başarıyı tanımlayın.
Ama dikkatli olun. Tipik cevaplar; para, mutluluk, özgürlük, “istediğimi yapmak”, bir sanatçı topluluğuna sahip olmak, insanların yaptığım şeyi görmelerini sağlamak.
Ama… Eğer zengin biriyle evlenirseniz ve çok paranız olursa, sadece para ile mutlu olur musunuz? Ayrıca, Subway çok sayıda sandviç satıyor, ama bu onların sandviçlerini iyi yapmıyor.
“Mutlu” olmaktan ne haber? Aptal olmayın! Bir çok başarılı insan mutsuzdur. Ve çok sayıda mutlu insan başarılı değil. “Başarılıyım” ve kafam karışmış, korkmuş, güvensiz hissediyorum ve her zaman fakirim. Başarı ve mutluluk yolun farklı taraflarında yaşar.
Gerçek başarı tanımını ister misiniz? Başarının en iyi tanımı zamandır - işinizi yaparkenki zaman.
Paranız yoksa nasıl zaman kazanırsınız? Uzun süre tam zamanlı çalışacaksınız. Bu yüzden uzun zamandan beri bunalmış hissedeceksiniz - kırgın, sinirli, kıskanç. Üzgünüm, durum bundan ibaret.
Siz sinsi, becerikli bir sanatçısınız! Yakında haftada sadece dört gün çalışmanın bir yolunu bulur ve daha az depresif olmaya başlarsınız. Ama sonra Pazar gecesi, yine çok fazla zaman ayırmaya devam ederek, hiçbir yere varmayacak yolculuğunuza geri dönersiniz.
Ama siz gerçekten sinsi ve beceriklisiniz; ve bu tam bir ölüm kalım meselesi. Sonunda - ve bu şimdiye kadar bildiğim sanatçıların tam olarak yüzde 80'ine denk geliyor - sadece üç günlük bir işte çalışmak için bir yol izlersiniz. Bir galeride çalışabilirsiniz; bir sanatçı ya da müze için çalışabilirsiniz, bir öğretmen, bir sanat eleştirmeni, bir sanat uzmanı, bir muhasebeci, bir redaktör olabilirsiniz, her neyse.
Artık artık depresyonda değilsiniz: Çalışmanızı yapmak ve daha fazla takılmak için zamanınız var; Artık başarının ilk ölçütü sizsiniz. Şimdi işe koyulun. Ya da sanatçı olmaktan vazgeçin.
22. Ders: Bir kariyer yapmak için sadece birkaç kişi gerekir
Tam olarak kaç tane? Haydi sayalım.
Sanat tacirleri? Sadece bir satıcıya ihtiyacınız var - size inanan, sizi duygusal olarak destekleyen, ödemenizi hemen yapan, size çok fazla zihin oyunu oynamayan biri; çalışmalarınızı yaymak ve ondan para kazanmaya çalışmak için mümkün olduğunca fazla çaba harcayan, berbat ya da harika olan sanat eserleriniz hakkında size karşı dürüst olanlar. Bu satıcının illa New York'ta olması gerekmiyor.
Koleksiyonerler? Çalışmalarınızı zaman zaman ve yıllar içinde satın alacak olan beş ya da altı koleksiyonere ihtiyacınız var, gerçekten neyin peşinde koştuğunuzu anlayan, inişler ve çıkışlardan geçmeye istekli olanlar. “Bunları şu şekilde yap” demeyenler. Bu altı koleksiyonerden her biri, işinizle ilgili bir diğer altı koleksiyonere ulaşabilir. Sadece altı koleksiyoneriniz olsa bile, işinizi yapmak için zamana sahip olmanız ve gereken parayı kazanabilmeniz için yeterlidir.
Eleştirmenler? Yaptığınız şeyi gören iki ya da daha fazla eleştirmen olması güzel olabilirdi. Bu eleştirmenlerin benim gibi ilginç ihtiyarlardansa, sizin kuşağınızdan olması en iyi opsiyon olurdu.
Küratörler? Kendi kuşağınızdan ya da biraz daha yaşlı ve zaman zaman sizi sergilere dahil eden bir küratörün olması iyi olurdu.
Bu kadar! On iki kişi.
İşte bu! 12 kişi. Elbette berbat sanatınız 12 aptal insanı kandırabilir! Sadece üç veya dört destekçiyle neler neler yapıldığını gördüm. Hatta sadece bir kişiyle bile işlerin bittiğini gördüm!
1957 yılında, bir sanat galerisi sahibi olan Leo Castelli, Robert Rauschenberg'in stüdyosunu ziyaret ederken Jasper Johns'u keşfetti. Castelli hemen Johns'e ilk solo sergisi için teklifte bulundu New York’un Modern Sanat Müzesi’nin kurucu direktörü Alfred Barr da oradaydu ve üç eser satın aldı. Ek çalışmalar da Philip Johnson, Burton ve Emily Hall Tremaine tarafından satın alındı. Ve hatta sergi henüz bitmeden, yönetici editör Thomas Hess, Johns’u ARTNews’in kapağına taşıdı.
1993'te Elizabeth Peyton’ın New York’ta çığır açan yeniliği Chelsea Hotel’de Gavin Brown’ın 828 numaralı odasında sergilendi. Ziyaretçiler ön büroya odanın anahtarını sordular, üst kata çıkıp kapıyı açtılar ve 23. caddeye bakan küçük bir stüdyoya girdiler. Orada, küçükten orta büyüklüğe siyah-beyaz kara kalem ve mürekkepli çizimleri gördüler: Napolyon, Kraliçe II. Elizabeth, Ludwig II gibi dandylerin çizimleriydi. İşlerden herhangi biri çalınabilirdi ama hiçbiri çalınmadı. O zamandan beri Peyton, tüm dünyada müze sergileri yapıyor; eserleri bir milyon dolara yakın değerle satılıyor. Otel kayıt defterine göre, büyük açılıştan sonra sadece 38 kişi sergiye gelmiş.
Bu kısımda ise bir ballandırma yapamam: Bazı insanlar diğerlerinden daha iyi birbirlerine bağlanmış olabilir. 12'ye daha hızlı ulaşabilir. Sanat dünyası bu ayrıcalıklı insanlarla dolu. Onlardan nefret edebilirsiniz. Ben ediyorum. Bu özellikle farklı ırktan sanatçılar ve kadınlar için geçerli, adaletsiz ve haksız; 40 yaş üzeri sanatçılardan bahsetmiyorum bile. Bu değişmek ve değiştirilmek zorunda. Hepimiz tarafından.
23. Ders: Yazmayı öğrenin
Sanatçı açıklamalarına gelince, söylediklerini basit tut, aptal.
Sanat jargonu kullanmayın; kendi sesinizi yazın, konuştuğunuz gibi yazın. Akıllı yazmaya çalışmayın. İfadenizi açık, net, doğru tutun. “Doğa” ve “kültür” gibi büyük kavramlara karşı çıkmayın. Sorgulama, yeniden kavramsallaştırma, dekonstrüktif yaklaşma, sembolize etme, aşkınlık, mistisizm, emtia kültürü, liminal alan gibi kelimeleri kullanmayın. Foucault, Deleuze, Derrida'dan alıntı yapmayın. O adamlar harika. Ama onlardan alıntı yapmayın. Kendi teorinizle ortaya çıkın. Bundan nefret ettiğini ya da teorisi olmadığını iddia eden insanlar: Bu sizin teoriniz olacak, sizi aptallar!
Önemli şeyler hakkında yazmak zor. Durum böyle. Bununla başa çıkın. Ve eğer bunu söylemesi iddialıysa, söylemeyin.
Egzersiz: Sanatçı bildirisi
Çalışmanız hakkında basit, 100-150 kelimelik bir bildiri yazın; bu yazıyı işlerinizi bilmeyen birine verin. Çalışmalarınızın nasıl göründüğünü düşündüklerini size söylesinler. Farklılıkları not edin.
İki ipucu:
(A) Yazıyı büyük bir olay haline getirme. Sadece yaz, seni koca bebek! Yazmayı zaten biliyorsun.
(B) Asla, “Bana nasıl olduğunu söyle” demeyin. Bu şaşlı bir saçmalık. İşiniz söz konusu olduğunda, en iyi otorite sizsiniz.
Adım beş: Sanat dünyasında ayakta kalmak
(İç ve dış) çirkinlikle baş etmek için psişik stratejiler
Jean Michel Basquiat ve Francesco Clement, 1986 Fotoğraf: Patrick McMullan/Getty Images
24. Ders: Sanatçılar vampir olmalı
Her gece geç saatlerde diğer sanatçılarla birlikte kalın. Boy gösterin, ortalarda olun. Açılışlara, organizasyonlara, partilere katılın.
Sanatçılar her zaman kendi türleriyle iletişim kurmalılar. Bu kuralın bir istisnası yok, “ormanda” yaşıyor olsanız bile. İnsanlarla fikir alışverişinde ve bağlantıda olun. Nerede yaşadığınız önemli değil: büyük şehir, küçük şehir, kasaba... Birlikte savaşacak ve seveceksiniz; birlikte yeni diller geliştirecek ve birbirinize rahatlık, koruma ve bunu sürdürecek gücü vereceksiniz. Dünyayı ve sanatınızı nasıl değiştireceğinizin cevabı budur.
Kendinizi korumak için küçük çeteler oluşturun. Ne olursa olsun birbirinizi koruyun; bu çete hepinizin dünyanın her yerine girmesine ve buraları ele geçirmesine izin verecektir. Tartışın, sevişin, aşık olun, nefret edin, birbirinizden bıkın. Her ne olursa olsun, birbirinize ihtiyacınız var - şimdilik. Çetenizdeki en zayıf sanatçıyı koruyun, çünkü çetede sizin de zayıf olduğunuzu düşünen insanlar var.
25. Ders: Reddedilmeyle başa çıkmayı öğrenin
Manet: Anlaşılmaz bir biçimde kaba mı?
1956'da, “Dikkatli düşünmeden sonra,” Modern Sanat Müzesi, Warhol'un bir ayakkabıyı çizimini reddetti. Monet, Paris Salon sergilerinden yıllarca reddedildi. Manet ve Courbet'in çalışmaları, skandal, sansasyonal, çirkin bulunarak reddedildi. Manet’in resimlerinin “akıl almaz kabadayılık” sergilediği söylenirdi. Manet, Cézanne’le birlikte sergide yer almak istemediği için kaba bulunuyordu.
Stephen King’in en tanınmış ve ilk kitabı olan Carrie, 30 kez reddedildi. King, kitabın ilk sayfalarını çöpe attı ancak karısı onları çöp kutusundan kurtardı ve onu yazmaya devam etmesi için ikna etti.
Beatles, “modasının geçmek üzere olduğu” ve “Beatles'ın şov dünyasında geleceği olmadığı” gerekçeleriyle Decca Records tarafından reddedildi.
Eleştiriyi göz ardı etmeyin. Bunun yerine ret mektuplarınızı saklayın; onları duvarınıza yapıştırın. Onlar yanıldığınızı hatırlatır, sizi teşvik eder. Bu kötü yorumlarla ilgili Ahab olabilirsiniz, ancak bunları üzerinize alınmayın, sizi tanımlamazlar.
Daha da zorlayıcı: Her eleştirinin küçük bir miktar hakikat ihtimali olabileceğini kabul edin, yaptığınız herhangi bir şey söylenenleri söyleyebilmesi için bu kişiye mahal vermiş. Zamanının ötesinde olabilirsiniz, bu kişi belki onu göremiyor olabilir ya da belki de işe yaramayacak bir şey yapıyorsunuzdur, bu da onların çalışmanızı takdir etmemelerini sebep oluyordur veya işinizle ilgili konuşmasını istediğiniz kişileri konuşturmanın bir yolunu bulamadınız. Hepsi sizinle alakalı.
Genel olarak, eleştiriye açık olmalısınız, (ve bir savunma mekanizması da geliştirmelisiniz) Unutmayın, işinizle ilgili hiç kimsenin size bir şey söylememesi, önceden düşündüklerinizden ve kendi kendinize 100 kez söylediklerinizden daha kötü olabilir.
Ben her zaman beni eleştiren herkese “haklı olabilirsiniz” diyorum. Bunu söylemek karşı tarafın hiçbir zaman hissetmediği ve bana keyif veren hoş bir çift köşe yaratıyor.
26. Ders: Kıskançlığa düşman olun.
Bugün!
Kıskançlık başkalarına bakar ama sizi kör eder.
Her zaman korkunun kenarında, geçmişte takılı kalmak, her şeyi seyrederek, diğer insanların neler yapabileceğini izlemek, her zaman diğer insanların nelere sahip olduğunu görmek, kendi yerinize sürekli bahsi geçen sanatçıları taramak sizi bir sanatçı olarak canlı canlı yiyecektir. Gıpta etmek içsel zihninizi aşındırır, gelişiminize daha az yer bırakır ve en önemlisi de dürüst öz-eleştiri yapabilmenizi etkiler. Hayal gücünüz, istediğiniz şeyi elde etmek için kendi işinizde yapmanız gereken şeyden ziyade, başkalarının sahip olduğu şey tarafından ele geçirilir. Başınıza gelmeyen her şey için başka birileri ya bir şeyler sorumlu tutulur. Eksiklik hisleriniz; sizi tanımlar, sizi ekşitir, acıtır, sevmez ve anlam kazandırmaz.
Yazık size. Diğer tüm “kötü sanatçılar”ın sergilerde yer alması çok kötü. Çok kötü, makalelerde yer alıyorlar, paraya ve aşka da sahipler! Çok kötü ki; bir güven fonları var, daha iyi okullara gittiler, zengin biriyle evlendiler, daha iyi görünüyorlar, daha ince ayak bilekleri var, daha sosyaller, daha iyi bağlantıları var, ya da bağlantılarını, iletişim becerilerini ve eğitimlerini daha iyi kullanıyorlar. Çok kötü, utangaçsınız.
Bir sır: Sanat dünyasındaki hemen hemen herkes, gerçek kendilerini dışarıya göstermek konusunda neredeyse eşit derecede ürkütücü ve çirkin. Ben oturmalı akşam yemeklerine katılamam. Hepimiz elimizden gelenin en iyisini yaparız. Ancak “zavallı ben”, çalışmanızı daha iyi hale getirmenin bir yolu değil ve siz ortaya çıkmazsanız oyun dışı kalırsınız. Bu yüzden söz konusu her neyse bir çift hazırlayın ve işe geri dönün!
27. Ders: Bir aileye sahip olmak güzeldir
Aile babası olarak Picasso Fotoğraf: Edward Quinn/Copyright Edward Quinn
Yazılı olmayan bir kural var - özellikle sanat dünyasında kadınlar için - çocuk sahibi olmak “kariyeriniz için kötüdür.” Bu aptalca.
Muhtemelen tüm sanatçıların yüzde 90'ının çocukları vardı. Bu sanatçılar çoğunlukla erkekti ve çocuk sahibi olmak kariyerleri için kötü değildi. Kadınlar asırlar boyu ev yaşamıyla ilgili ya da çocuk yetiştirmek üzerine kurulu işlerde çalıştılar, okullarda ve akademilerde yasaklandılar, sanatçılardan staj görmelerine hatta nü çizmelerine bile izin verilmiyordu. Bu bitti.
Çocuk sahibi olmak kariyeriniz için “kötü” değildir. Çocuk sahibi olmak, daha az zaman, para ya da alan anlamına gelir. Ne olmuş yani? Sanat dünyasında büyüyen çocukların çoğunun inanılmaz hayatları var.
Sanatçı Laurel Nakadate'in gözlemlediği gibi, ebeveyn olmak zaten sanatçı olmakla çok benzeşir. Bu, her zaman etrafta dolaşan bir şeylerle, kaos içinde yaşamak, gizemli ya da imkansız olan ya da korkutucu olan şeyler yapıyor olmak anlamına gelir. Sanatta olduğu gibi, çocuklar sizi gün boyu çıldırtabilir, bütün bunların bitmesini dileyebilirsiniz. Sonra, bir saniyede, herhangi bir noktada, yoğun, dönüştürücü bir sevgi anıyla sarmalanırsınız.
Adım altı: Galaktik beyne ulaşın
Jerry’nin kozmik epigramları.
28. Ders: Sevmediğiniz şeyler de sevdikleriniz kadar önemlidir
“Figüratif resimden nefret ediyorum,” demeyin.” Dikkatinizi çeken sözde figüratif bir tabloyu ne zaman göreceğinizi asla bilemezsiniz. Öyleyse herhangi bir aracın öldüğünü söyleyen sanat dünyası levazımatçılarından olmayın. “Resim öldü,” “Roman öldü,” “Yazarlık öldü,” “Fotoğraf öldü,” “Tarih öldü.” Hiçbir şey ölmedi!
29. Ders: Sanat, kendinizi bilmenin bir biçimidir
Sanat tercihe bağlı değildir, medeniyet kalesinin önündeki dekoratif peyzaj değildir. Felsefe, din, ekonomi ya da psikolojiden daha fazla ya da önemsiz değildir.
30. Ders: “Sanatçılar eserlerinin anlamlarına sahip değiller.”
Roberta Smith
Unutmayın: Herkes sanatınızı -herhangi bir sanatı- onlar için işe yarayan herhangi bir şekilde kullanabilir. Çalışmanızın diaspora ile ilgili olduğunu söyleyebilirsiniz, ancak diğerleri onu iklim değişikliğinde veya doğa çalışmasında görebilir. Ne güzel!
31. Ders: Sanat öznelidir
Bu ne anlama geliyor? Bazı sanatçıların iyi olduğu konusunda fikir birliğine sahibiz, ama bir Rembrandt'a bakabilir ve kendinizi düşünürken bulabilirsiniz… Oldukça kahverengi. Bu iyi! Bu sizin aptal olduğunuz anlamına gelmez.
Hamlet için tek bir metin olsa da, oyunu gören herkes farklı bir Hamlet izler. Dahası, siz Hamlet'i her gördüğünüzde, farklıdır. Hemen hemen tüm iyi sanatlar için durum böyle. Her zaman değişiyor ve onu her gördüğünüzde, daha önce bunu nasıl gözden kaçırmış olabilirim? Şimdi sonunda görüyorum! Diyebilirsiniz. Bir dahaki sefere kadar düşüncelerinizi yeniden düzenler.
Bu durum sizi sanatın metafizik kuasar odalarından birine getiriyor: Sanat; durağan, değişmeyen ve hiçbir zaman aynı kalmayan bir şey.
32. Ders: Güvenlik açığı vermelisiniz
Radikal güvenlik açığı.
Jeff Koons'un bütün kariyeri kendisini ve porno yıldızı karısını uygunsuz biçimde çizmesinden sonra destansı bir bozuma uğradı
Fotoğraf: Michael Nagle/The New York Times/Redux
Bu da ne? Çalışmanızı en karanlık köşelerine ve en tuhaf tezahürlerine, işiniz bunu yapmanıza ve sadece vasat ya da jenerik yollardan asla vazgeçene kadar ortaya çıkarmak istemediğiniz şeyleri ortaya çıkarır. Hepimiz kendimizle çelişiyoruz. Çokluklar içeriyoruz. Gösterişli bir şekilde başarısız olmaya, aptalca görünen ve kötü bir insan olarak yargılanabileceğiniz şeyler yapmalısınız.
Yapabilir misiniz?
33. Ders: Kuruntulu olun
Gece saat üçte, şeytanlar hepimizle konuşur. Ben yaşlıyım ve benimle hâlâ her gece konuşuyorlar. Ve her gün.
Yeterince iyi olmadığınızı, doğru okullara gitmediğinizi, aptal olduğunuzu, nasıl çizileceğini bilmediğinizi, yeterince paranız olmadığınızı, orijinal olmadığınızı söylüyorlar; Yaptığınız şey önemli değil ve bu kimin umurunda, hatta sanat tarihini bile bilmiyorsunuz, ve bu yüzden şaşırılmıyor ve boynunuz kötü. Size sahte olduğunuzu, diğer insanların sizi görmediğini, tembel olduğunuzu, ne yaptığınızı bilmediğinizi ve bunu dikkat ya da para kazanmak için yaptığınızı söylerler.
Bu şeytanları ortadan kaldırmak için tek bir çözümüm var: Yarım saat kadar kendinizi dövdükten sonra, durun ve yüksek sesle söyleyin: “Evet, ama ben bir dehayım.”
Artık öylesin. Sanat herkes içindir, sadece herkese göre değildir. Bu kurallar sizin araçlarınız. Şimdi dünyayı değiştirmek için onları kullanın. İşe başlayın!
Yazının orijinaline buradan ulaşabilirsiniz.
Comments