Bu sene 20. yılını kutlayan GalataPerform’un düzenlediği ve Türkiye’nin ilk oyun yazarlığı festivali olma özelliğini taşıyan Yeni Metin Festivali, bu yıl “gerçek” teması odağında on ikinci kez 24 Kasım – 4 Aralık 2023 tarihleri arasında gerçekleşti. Sınırlar Ötesi Tiyatro kapsamında Türk yazar ve yönetmenlerle yurt dışından gelen sanatçıları buluşturduğu bir alan yaratan festivalde, oyunları Türkçeye çevrilerek sahnelenmiş okumaları gerçekleştirilecek uluslararası oyun yazarları ile yaptığımız sohbetlerin son konuğu Marie Bjørn
Röportaj: Ayşe Draz & Mehmet Kerem Özel
Marie Bjørn
Hem tiyatro, hem film hem de düzyazı yazmaya meraklı Marie Bjørn, 2019'da Danimarka Ulusal Sahne Sanatları Fakültesinden oyun yazarı olarak, 2022’de ise Kopenhag'daki alternatif film okulu Super16’dan senarist olarak mezun oldu. Bjørn, ilk oyunu Apocalypse ile 2020 yılında Reumert Yılın Oyun Yazarı ve Özel Mansiyon ödüllerine aday gösterildi. Bjørns'ün Du vil møde en anden adlı eseri 2022 yılında Reumert Yılın Özel Mansiyonu ödülünü kazandı.
Marie Bjorn, Kıyamet
Oyun yazarlığının özü sizce nedir?
Oyunun ya da gösteriminin hemen oraya ait olduğunu hissettiğimde ve zamanı unuttuğumda. Kendimi dahil edilmiş, yansıtılmış, gizli ve neredeyse kutsal bir şeyin parçası hissettiğimde. Şaşırdığımda ve iyi bir hikâye anlatımı için oyun yazarlığı becerileri ve taktiklerini unutacak kadar baştan çıkarıldığımda. Kelimelerin arkasında birini veya bir şeyi hissedebildiğimde ve kelimelerin yaşanmış bir şeyden, üzerinde düşünülmüş bir şeyden ve hâlâ soru sormaya cesaret eden ve savunmasız birinden geldiği hissine kapılabildiğimde. Bu bakımdan, iyi bir oyun güzel bir arkadaşlık ve kendinizi yalnız hissettiğinizde gidilecek yer demek.
Sanatın dönüştürücü gücüne inanıyor musunuz? Nasıl?
Beyazların üstünlüğü, kapitalizm ve ataerkillik tarafından yönetilen ve harap edilen bir dünyada sanatın bir şeyler yaratabileceğine ve düşüncelere, gözyaşlarına ve değişimlere yer açabileceğine çok inanıyorum. Sanatın varoluşumuza, geleceğimize ve hayallerimize dair duygu ve tepkilere yer açma ve tutma potansiyeline sahip olduğuna inanıyorum ve özellikle dünyadaki çatışma ve felaketlerin - bizi bir araya getirmek yerine insanları ayıran şeyler - bu kadar yoğunlaştığı bu dönemde sanatı son derece gerekli buluyorum.
En önemlisi, sanatın seyirciyle benzersiz bir şekilde yüzleşmenin yollarını içerdiğini düşünüyorum. Sahne için yazarken sıklıkla tiyatronun bir spor olarak ne kadar ekstrem bir şey olduğunu düşünürüm. Yani saatlerce kendimizi bir kara kutuya kilitliyoruz, hatta parasını bile ödüyoruz ve çoğu zaman koltuklar o kadar da rahat değil ve performansın tamamını uzaktan izlemek biraz zor olabiliyor.
Sanat formunun içindeki bu rahatsızlık katmanını kesinlikle seviyorum. Sanki seyircinin kendisini riske atması gerekiyor ve bu fikir hoşuma gidiyor. Tiyatroyu, tam karşımızda oturan, aynı anı paylaştığımız, yaşayan, nefes alan, düşünen bir grup insanın önünde sahnelediğimizi unuttuğumuzda, tiyatronun çok sıkıcı olabileceğini düşünüyorum.
İzlediğim en dokunaklı oyunlardan biri Forced Entertainment'ın altı saatlik And On the Thousand Night performansıydı. Bunu çok iddialı görünmek için söylemiyorum, çünkü normalde dikkatim çabuk dağıldığı için parçaların 1,5 saat civarında olmasını tercih ederim. Ama bu oyunda beni gerçekten terk etmeyen, derinden hissedilen bir şeyler vardı. Performansçılar bize hikaye anlatmak için mücadele etti. Bize yeni duydukları, buldukları hikayeleri ya da hayatları boyunca yanlarında taşıdıkları hikayeleri anlattılar. Oyunun belirli bir olay örgüsünü hatırlamıyorum ama odada oyunculardan, seyircilerden ve kendimden gelen bir duygu denizini hatırlıyorum. Seyirciler arasında tek bir kelimeyi bile kaçırmamak konusunda çok etkileyici bir odaklanma vardı. Bu eseri 2016 yılında oyun yazarlığı eğitimi alırken gördüm ve bana hikaye anlatma sanatının sunduğu tonlarca fırsatı asla ama asla unutmamam gerektiğini hatırlattı. Hikâye anlatıcılığı propaganda, manipülasyon ve dönüşüm için kullanılabilir, dolayısıyla evet sanatın gücüne inanıyorum.
Bir iş üretirken hangi kaynaklardan beslenir, nelerden ilham alırsınız? Rüyalarınızın
işlerinizde etkisi olur mu?
Her zaman, hem bastırılmış hem de ifade edilen, kolektif ve bireysel duygulardan ilham aldım. Ben her zaman son derece hassas oldum, ki pek çok yazarın da öyle olduğunu düşünüyorum (dünyadaki diğer tüm canlılar gibi, bizim de ifade etme ve başa çıkma yollarımız farklı…). Her zaman kolayca bunalıma girdim ama küçük yaşlardan itibaren yazmayı kendimi ifade etmenin bir yolu olarak keşfettiğim için şanslıydım ve bu bana çok fazla rahatlama ve anlam kazandırdı.
6 yıldan fazla bir süredir rüya günlüğü tutuyordum ve bundan önce de sıklıkla rüyalarımı yazılı olarak yazıyordum ya da bir rüyayı bir sahne ya da diyalog için başlangıç noktası olarak kullanıyordum. Yaratıcı yazarlık öğretiyorum ve öğrencilerimi her zaman hayallerine ve bilinçaltına büyük önem vermeye teşvik ediyorum. Hem çünkü bu, kendi kalıplarınızı daha iyi anlamanın bir yolu hem de bunu yaptığınızda, bu kavrayışınızı yarattığınız karakterlerde daha iyi kullanabilirsiniz. Dahası, bir rüyayı veya bilinç akışını yazarken, çoğu zaman yazdıklarınız konusunda kendinizi yargılamaktan özgür olursunuz. Sadece yazarsınız, nefes alırsınız, yaratırsınız ve beyninizdeki ve bedeninizdeki sezgisel kası takip edersiniz, ki bu çok nadir görülen ve tutunmanız gereken çok önemli bir şey.
Kendi sisteminizde ve kolektif sistemlerimizde, sizi sanat yaratmanın zaman kaybı olduğuna ikna etmeye çalışacak tonlarca başka 'kas' var, ama aslında - işte iyi saklanan bir sır: sanat yaratmak zamanı çalmanın ve açmanın bir yoludur. Bu, zaman yolculuğunu deneme şansı ve anılarla yaşamanın, yenilerini icat etmenin ve sırları keşfetmenin bir yoludur.
Çok yalnız ve mutsuz (ve sıklıkla aşırı sarhoş) yazar fikrine inanmıyorum. Yazmayı etrafımızdaki dünyaya katılmanın, düşüncelerimizi, sorularımızı ve işte! duygularımızı kanalize etmenin bir yolu olarak görüyorum.
Marie Bjorn, Kıyamet
Eğer zaten halihazırda bir adı yoksa, üzerinde çalışmakta olduğunuz yapıta adını vermeye ne zaman karar verirsiniz?
Başlıklar en zor şey… Keşke aynı başlığı tekrar tekrar kullanmak daha rahat olsaydı… çünkü düşündüğünüzde, genellikle tekrar tekrar dönüp baktığınız şeyler aynı temalar oluyor. Umarım bu sorunuza cevap verir…
Sanatınızı etkilediğini düşündüğünüz biri veya bir sanatçı var mı, varsa kim?
Yaşamakta olan ve ölmüş, ayrıca henüz doğmamış pek çok kişi var. Her sanat eserinin başka bir sanat eserinin devamı niteliğinde olduğu, üçüncü bir sanat eserine tepki olarak yaratıldığı, yazar ve sanatçılardan oluşan devasa bir koronun parçası olması fikri hoşuma gidiyor. Bu koroyu, dünyada şimdi, geçmişimizde ve geleceğimizde olup bitenlere bağlayıcı kolektif bir yanıt olarak hayal etmeyi seviyorum. Bu koro bize aynı döngülerin, aynı gezegenin parçası olduğumuzu ve dahi diye bir şeyin gerçekte var olmadığını, bunun sadece daha fazla güç, statü ve etki elde etmek için insan yapımı bir olgu olduğunu hatırlatıyor.
İnsan yapımı fenomenlerden bahsederken, size neyin ilham verdiğini sormak yerine her zaman 'size kim ilham veriyor' diye sormaya yönelik ilginç bir eğilim var; ya da yaratmaya devam etmek için ilham ve enerjiyi nereden buluyorsunuz sorusu sorulabilir. Bu sorunun cevabı şöyle olacaktır: Güç yapıları bana ilham veriyor, normalleştirilmiş şiddet bana ilham veriyor. Gezegenimizin, evimizin normalleşmiş yıkımı bana ilham veriyor. Aşk bana ilham veriyor, keder bana ilham veriyor, stres, öfke ve protestolar bana ilham veriyor. Queerlik bana ilham veriyor. Olağandışı kabul ettiğimiz şeyler bana ilham veriyor. Kadın bedeninde büyümek bana ilham veriyor, utanca ve suçluluğa çok aşina olmak bana ilham veriyor. Öfke bana ilham veriyor. Anlam özlemi bana ilham veriyor. Aşka duyulan özlem bana ilham veriyor. Dinlenme özlemi bana ilham veriyor. Çürüme bana ilham veriyor. Umut bana ilham veriyor, kapitalizmin umutsuzluğu bana ilham veriyor, devrim her yerde bana ilham veriyor. Bu kadar. Denizanası bana ilham veriyor ve dünyadaki pek çok canlının olağanüstü olmalarına yeterince itibar etmiyoruz.
Marie Bjorn, Kıyamet
Dünyanın mevcut durumunu değerlendirdiğinizde, bir sanatçı olarak sizin için en önemli ve acil konu nedir?
Bir sanatçı olarak benim için odaklanılması gereken en önemli ve acil konu, iklim değişikliği ve gezegenimize, küreselleşmemize ve bildiğimiz hâliyle yaşamımıza getireceğimiz milyonlarca değişiklik. İklim bozuklukları diğer çatışmalarla o kadar iç içe geçmiş ki konu geleceğe geldiğinde hem korkulu hem de umutluyum çünkü şimdiye kadarki en büyük "zorlukla" yüzleşmenin hiçbir yolu yok.
90'lı ve 2000'li yıllarda Danimarka'nın batı kıyısındaki küçük bir banliyöde büyüdüm. Dünyanın en güvenli ve ayrıcalıklı toplumlarından birinde büyüdüm ve her zaman doğru tarafta olmak için savaştığım bir ülkede ve kıtada doğmaya dair birçok hikayeyle büyüdüm. tarih. Onlu yaşlarımın sonlarında ve yirmili yaşlarımda tarihin doğru tarafında olma fikrini sorgulamaya başladım ve küresel anlatıların yanı sıra ulusal anlatılara da dikkat etmeye başladım. Hayatta kalmak için son derece ilginç bir zaman olduğunu düşünüyorum, aynı zamanda son derece kaotik ve yürek burkan bir zaman. Hikayelere, anlatılara ve açıklamalara eleştirel yaklaşmanın çok önemli olduğunu düşünüyorum.
Yazılarımda çok fazla şiddet ve öfke var, okyanuslar dolusu üzüntü var. Saldırılar yazılarımda çok sık tekrarlanıyor ve ilk günden beri yapılıyor. Bunu, ataerkilliğin bu kadar yoğun hakim olduğu bir dünyada insan, kadın ve eşcinsel olmanın bir sonucu olarak görüyorum ve bundan yaratmaya devam etmenin bir yolunu göremiyorum.
Yazılarımda çok fazla şiddet ve öfke var, okyanuslar dolusu üzüntü var. Saldırılar yazılarımda çok sık tekrarlanıyor ve ilk günden beri bu böyle. Bunun, ataerkilliğin bu kadar yoğun hakim olduğu bir dünyada insan, kadın ve eşcinsel olmanın bir sonucu olduğunu düşünüyorum ve buradan yaratmaya devam etmekten başka bir yol görmüyorum.
Oyunlarınızdan biri başka bir dile tercüme edilirken en temel kaygılarınız ne oluyor?
Bir eserin Türkçeye çevrilmesi yeni bir kontrol kaybına yol açıyor. Hiç Türkçe anlamıyorum, Türkçe bana müzik gibi geliyor ve müziksiz yaşayamam. Bir metnin başka bir dilde okunması ve oynatılması beni gururlandırıyor, dolayısıyla bu durumda Galata Tiyatrosu ve Yeni Metin Festivali'ndeki sürece ve meslektaşlarıma kesinlikle güvenmeyi seçiyorum. Çalışmalarından dolayı onlara minnettarım ve eseri ve festivali deneyimlemeyi sabırsızlıkla bekliyorum.
Yapıtlarınızın daha çok yerel kültür/toplumda mı bir yankı bulduğunu yoksa daha çok evrensel bir yankılanmaya mı sahip olduğunu düşünüyorsunuz?
Evrensel düzeyde yankı uyandıran hikâyeler yaratabilmeyi umuyorum, ancak elbette bir kişinin yazılarında her zaman onun arka planını açığa çıkaran bir kısım olacaktır. İşin güzelliği de bu ve bu yüzden de yazmanın her zaman politik olduğunu savunabiliriz. Yazmak her zaman yazarı ortaya çıkarır. Yazmayı seçtiğiniz dil politiktir, kullandığınız ritim ve kelimeler ulusal geçmişinizi, kültürünüzü, sınıfınızı, cinsiyetinizi ve bedeninizi ortaya koyar.
Hikâye anlatıcısı olan teyzeme çok yakın büyüdüm. Çok küçük yaşlardan beri İskandinav mitolojisinden İskandinavya'ya ait hikâyeler dinledim. Daha sonra Yunan mitolojisine sırılsıklam aşık oldum. Mitler evrenseldir ve bana insan davranışının, zihin kalıplarının, bilinçaltımızın, hayallerimizin ve hem dönüştürme hem de yok etme gücümüzün ortak mirası gibi görünüyor. Mitler bize aslında o kadar da farklı olmadığımızı gösteriyor. Düşünceleri, harikaları ve mücadeleleri paylaşıyoruz.
Ancak yazmak politik bir konu olduğundan, hangi hikâyeleri anlatabileceğinizin farkında olmak önemlidir çünkü bunlar içinizde yaşarlar - hangi hikâyeleri dinleme şerefine sahipsiniz. "Evrensel" kelimesi söz konusu olduğunda bunun farkında olmanın çok önemli olduğuna inanıyorum.
Çoğunlukla kendi oyunlarınızı sahneye koyuyorsunuz. Oyunları yazarken aklınızda sahneye koymaya yönelik fikirler mi beliriyor yoksa yazım sürecini metnin sahnede var olmasından bağımsız olarak yürütebiliyor musunuz?
Aslında kısa film senaryoları yazmaya 20 yaşımdayken başladım. Huzursuz hissettim ve tiyatroda kullanmanıza izin verilen şiiri, dili ve tiyatronun nadiren gerçekçilik iddiası taşımasını özledim. Daha sonra, Ulusal Sahne Sanatları Okulu'nda oyun yazarlığı eğitimimi tamamladıktan bir yıl sonra, yeniden filmler için yazmayı ve iki sanat formu arasında geçiş yapabilmeyi hayal etmeye başladım. Oyun yazarlığı eğitimimi tamamladıktan hemen sonra alternatif film eğitimi olan Super16'ya kabul edilme şansına sahip oldum. Super16 ayrıca orada okurken bir yandan da birçok tiyatro eseri yazmamı sağladı ve birçok yeni işbirliğinin önünü açtı, buna çok minnettarım. Farklı mecralarda çalışma özgürlüğüne sahip olduğum ve aklıma bir fikir geldiğinde biçim olarak sınırlı hissetmediğim için kendimi şanslı hissediyorum. Pek çok farklı izleyici kitlesine ulaşabilmek ve geldiğim yazma gelenekleriyle oynayıp onları harmanlayabilmek benim çok ilgimi çekiyor.
Oyununuzun okumasını sahneleyecek Türk yönetmenlerden bir beklentiniz var mı?
Sadece sevgi, merak ve destek.
תגובות